2014

2014
Her en der een festivalletje meepakken. Het understatement van 2014.
Eerst ‘Stekker in de Tunnel’. Een ongekend event voor Utrecht, misschien zelfs wel voor Nederland. Midden in het centrum, in de expeditie-tunnel die onder winkelcentrum Hoog Catherijne doorloopt heeft Stekker het voor elkaar weten te boksen om een bijna oldschool rave te organiseren. Het is een magistraal begin van een festivalperiode die net iets grootser uitpakt dan vooraf bedacht.
Terwijl ik toeleef naar de tweede editie van Studio Stekker en Kleurenblind Festival, Into the Woods alvast in mijn agenda genoteerd staan ergens einde zomer,  het najaar opdrachttechnisch ook al vorm begint te krijgen met bijvoorbeeld ‘Catch’ in Tivoli Vredenbrug, is er ook nog ruimte voor wat kleinere klussen. Voor onder ander 3voor12 ben ik fotograaf tijdens een veelheid aan optredens op de lokale poppodia en festivals. Genoeg te doen dus.

Samen met Jelle -mijn schrijvende steun en toeverlaat bij 3voor12- schrijf ik me in voor een wedstrijd.: de winnaars mogen -all expenses paid- voor, en met DJ Broadcast naar 4 grote Europese festivals om van die bezoeken in woord en beeld verslag te doen.

We winnen!

Twee weken later zitten we voor het eerst deze zomer voor DJ Broadcast in het vliegtuig naar een festival aan de andere kant van Europa.

De zomer wordt hierdoor een aaneenschakeling van festivals. Vliegtuig – podium – vlucht terug. Zit ik op vrijdag nog in Kroatië, letterlijk de volgende dag sta ik op een pittoreske locatie in Nieuwegein het Kleurenblind Festival te fotograferen. Een week later vind ik mezelf terug in het vliegtuig naast Stromea, richting Exit Festival in Novi Sad (Servië). Na een intensieve maar desalniettemin zeer bijzondere week aldaar, vlieg ik samen met Jelle door naar Budva aan de kust van Montenegro voor Seadance Festival.
Al met al is het een zomer die ik voor geen goud had willen missen. Het is me wel duidelijk geworden dat dit wereldje niet bij me past.. De hectiek voorafgaand en tijdens shows met grote namen, is duidelijk niets voor mij. Het heeft met het resultaat niets te maken. Paparazzi met als resultaat dat bijna iedereen nagenoeg dezelfde kiekjes schiet. Geef mij wat tijd en ruimte weggestopt in hoekje van het podium. Dan combineer ik dat  met een manueel lensje of iets dergelijks en schiet ik meer in eigen stijl, een veel unieker beeld of moment.

Tussen alle bedrijven door ook weer ‘Studio Stekker’. Dit jaar op een bijzondere locatie. Het oude Tivoli aan de Oudegracht is de nieuwe pleisterplaats van Kytopia. Het is wederom een magische week en een fijn weerzien met een aantal artiesten en vrienden van het jaar daarvoor. Het is een prettig project met een overdaad aan bijzondere momenten en beelden.

En dan vergeet ik voor het gemak ook de week in Budapest voor een verslag van Sziget.

Contemporary boudoir.
Het is het jaar dat ik mijn visie over hoe naakt, schoonheid en bepaalde romantiek in beeld te brengen scherper definieer. Het culmineert in twee naaktshoots waarvan ik er hier maar eentje kan tonen*.
Dat ‘schoonheidsbeeld’ ontstaat lang geleden in mijn eerste studiejaren in een tijd dat mijn toenmalige vriendin samenwoonde met een huisgenootje. Ik was regelmatig eerder wakker en dronk dan een kop koffie en rookte een sigaret in de gemeenschappelijke keuken. Beide dames kwamen  dan wat later uit bed om richting de badkamer te trekken. Geen lenzen in en zich vooral niet druk makend om de blik van de buitenwereld. Ik was een onzichtbare, en daarmee neutrale observant. In de badkamer vindt vervolgens een metamorfose plaats: van zonder make-up,  haar niet in model naar klaar voor een wereld vol oordelen. Dus make-upje op, kapsel vol in het gareel. Klaar om indruk te maken.

Nu kwam er in die ruimte regelmatig mooi zonlicht binnen op dat uur. Het tafereel had vaak alle factoren van mooie fotografie. Voornamelijk de gang naar de metamorfose vond ik fascinerend.  Hoe schoonheid gevangen kan zitten  in de mens zelf als ze zich niet druk maken om de omgeving.  Dat die schoonheid een wezenlijk andere is dan de zich naar buiten kerende zodra de buitenwereld om de hoek komt kijken. De eerste, die onbewuste en interne schoonheid heeft mij  altijd gefascineerd. Daarom dus ook liever een ‘candid’ portret dan geposeerd. Het is deze fascinatie die er toe heeft geleid om de betreffende serie(s) te maken. (Waarbij wederom weer opvalt dat handen een belangrijke rol spelen.)

Ik hoop in de toekomst meer van dit soort zondag-ochtendromantiek series te maken. De schoonheid vangen als deze op zijn puurst is.

*de foto’s van de shoot die ik niet toon zijn eigendom van het model en niet voor openbaarheid bedoeld.