2020

2020

2020 is het jaar van Corona. Kortom voor iedereen een reality check, dus ook voor mij.

 

Nagenoeg alle opdrachten zijn verdampt. Sociaal contact is beperkt of omgeven met afstandelijke regels. Ik merk dat de rol van de camera een andere is geworden. Of is het juist meer weer terug gegaan naar wat het ooit was?! Een vorm van escapisme!

 

De projecten zijn in ieder geval van een ander kaliber. Het is duidelijk fotografie in een ander gebied. Food fotografie (nog onder embargo), landschap fotografie en de zoektocht naar mijn eigen antwoorden mbt de reality check op beeld vormen een groot deel van het archief tot nu. En 2020 is nog niet voorbij. Oh ja, en een serie anderhalve meter portretten, die nog in het vat liggen en zeker niet verzuren.

*conclusie tijdens een update in 2022: voorlopig nog in het vat.

 

Omdat er nauwelijks tot geen opdrachten zijn ben ik op pad gegaan om mezelf op andere terreinen te trachten ontwikkelen. Soms in opdracht, maar meestal vanuit eigen initiatief. Het sluit aan op de tekst die ik in  elk van mijn studieboeken destijds schreef: “omdat ik aan het ontwikkelen blijf, jawel!!” (een citaat van Van Koot en De Bie).

*conclusie tijdens een update in 2022: ik schiet in 2020 maar raak, probeer van alles uit, en er kruipt gaande weg iets in.

 

Tevens merk ik dat ik mij zorgen maak om de dynamiek in de maatschappij. Hakken staan diep in het zand. De meningen worden zwart witter. Woordkeuzes worden minder vrij. Het neemt bij sommigen religieuze vormen aan. Wetenschap wordt ontkend of op oneigenlijke gronden in twijfel getrokken. Overal ziet men slechte dingen, men heeft veel argwaan en is pessimistisch. Minderheden lijken in de meerderheid. De meerderheid voelt zich een minderheid. Iedereen lijkt verontwaardigd of lijkt zich slachtoffer te voelen. De kloven worden groter, niet alleen arm en rijk perse. Ook de verschillen in meningen leiden tot verhitting. En ik kan nog wel even doorgaan, zonder gelijk stelling te trekken in al deze debatten (voor zover debatten nog bestaan en mogelijk zijn). Ik probeer het te begrijpen. Ik probeer mijn ongemak te verklaren.

*conclusie tijdens een update in 2022: het ongemak is daar nog steeds en zit vooral in het feit dat het anno 2022 zwarter witter is gebleven.

 

Uiteraard heeft het bovenstaande invloed op mijn fotografie. Dit zie je wellicht nog niet terug in mijn beelden van 2020. Ik merk wel dat het mij al sinds 2019 voedt, voedt om hierin beeldend iets van te maken. Iets te ensceneren, een proces wat ik zelden tot uitvoer breng. Maar wat wel steeds meer aan mijn oppervlakte borrelt. Ik wil de tegenstellingen in beeld brengen, een boodschap mee te geven tot een vorm van zelfreflectie. De vorm is mij nog onduidelijk, ik heb ook nog geen idee of ik dit in 2020 al realiseer. Maar ook hier geldt dat wat in het vat zit nog niet zal verzuren.

*conclusie tijdens een update in 2022: ik vermoed dat het in het vat blijft zitten. Gaandeweg 2020 is er iets in mij geslopen dat wat betreft beeld maken er verder vandaan is gegaan.

 

Al zou het ook zo maar kunnen zijn dat ik vlucht, vlucht in de focus, in de creatie of vangen van iets wat mooi is zonder betekenis. Behalve de betekenis die het heeft voor mij, de vlucht in fotografie, weg van vele gedachtes, zorgen, ideeën, behoeftes of elke andere proces dat door mijn hoofd heen waart. Het is ritalin dat niet in strip zit.
Het geeft mij vrijheid en rust.

*conclusie tijdens een update in 2022: ik heb zeker gevlucht, dit archief is nog steeds veelzijdig en divers. 

 

Ik zie jullie over een paar maanden weer. Als er of wel meer duidelijk geworden is in mijn zoektocht of wel dat er meer beelden bij gekomen zijn in dit archief van het jaar 2020.

*conclusie tijdens een update in 2022: Een paar maanden werden 2 jaar. Ik heb wederom niet stil gezeten. Er zijn duidelijk beelden toegevoegd, en wellicht voor reguliere bezoeker, er zijn zeker ook beelden verdwenen.

*eindconclusie tijdens een update in 2022: Wat zie ik terug over 2020?
Naast alle mogelijke camera momenten om iets van en met de openheid in de 2020 corona gestuurde maatschappij te vangen: “zoals maximaal 30 mensen in theaters en podia, anderhalve meter concerten, maximaal in koppels op bezoek, verplicht zitten op dansavonden, streaming festivals, mondkapjes, events die precies tussen, voor en na alle beperkende maatregelen plaatsvonden en zelf wat aanrommelen om de leegte van 2020 en andersoortig beeld te vangen”, denk ik langzaam, nu dus terugkijkende in 2022, de contouren van een weg te zien in mijn beelden. Een vorm van systematiek, nogal tegenstrijdig met mijn ADHD. Is het wellicht een vorm van concept waar ik in dat jaar mijn vingers (nog) niet achter kreeg, iets wat mij in ieder geval aan het einde daarvan heeft doen besluiten om dat verder te gaan onderzoeken. Kortom, ik neem het besluit om een pre-master aan de fotoacademie te gaan doen in 2021 omdat onderzoek vorm te geven (en ook om te voorkomen dat ik als een lethargische en ongeleide slak met ADHD door de lockdown zou kruipen).