2018

2018
Zo dan. Het lijkt erop dat 2018 vooral een jaar is van zakelijke opdrachten. Voor een uitgebreid overzicht van het resultaat van die klussen verwijs ik je graag nogmaals door naar mijn zakelijke website Concretestate.

Gelukkig is 2018 meer dan genoeg gevuld met vrijer werk. Zo zijn daar nog steeds de Modulation Events, pik ik af en toe wat mee voor 3voor12 en sta ik als vaste waarde als fotograaf op de crewlijst van poppodium DE HELLING.

Verfrissing op festival gebied.
Op festivalgebied doe ik twee verrassende ontdekkingen.

Uncloud is zo’n verrassing. Een prikkelend festival in Utrecht waarbij muziek, ruimte en beeldende kunst bij elkaar komen in een innemend programma vol grensverleggend experiment en improvisatie. Fotografisch uitdagend, muzikaal zeer verrassend.

Verrassing twee is het WOOHAH festival: het is eerste festival ooit waar ik niemand, maar dan ook echt niemand tegen ben gekomen die ik ken. Alsof ik mij, met 35.000 bezoekers aldaar, in een parallel universum begaf.
Opvallend aan dit festival is de diversiteit aan publiek. Zet mij toch te denken (het moment dat ik dit schrijf is 2020 en zitten we in een verhitte periode over inclusiviteit, diversiteit, genderissues en racisme) over het feit dat muziek de bepalende factor is, in dit geval hiphop, voor een divers publiek op festivals.
WOOHAH zelf is voor mij een beleving aangaande het contrast tussen de getoonde perfectie in de hiphopcultuur versus de stoffigheid van de festivalcultuur. Fotografisch is het smullen.

Into The Great Wide Open (wat in tegenstelling WOOHAH een zeer “wit” festival is), zou ook dit jaar weer een fotografisch toetje moeten worden. Met een vast plaatsje in kernteam ‘Fotografie’ loop ik met een vereerd gevoel rond op Vlieland. Sociaal ervaar ik dit als plezierig, ik ben er echter nog niet over uit of dit een werkvorm is zoals ik dat zou willen. Ik mis de vrije rol die ik vorige jaar had, de rust in m’n donder in plaats van de stress van het vasthouden aan een schema. Het is absoluut geen ramp maar het contrast met de ongedwongen ervaring van 2017 is enorm. Het fotografisch resultaat en daarmee juist de het verschil tussen de foto’s uit 2017 en 2018 is naar mijn mening daardoor ook enorm.

Verhuizing.
In mijn leven naast de fotografie ga ik een enorm avontuur aan. In plaats van het café waar ik al twaalf jaar (ook) werk stap ik over naar een nieuwe uitdaging. Een sprong het diepe in. Al gauw merk ik dat het me niet brengt waarop ik gehoopt had. Het is een worsteling, een zoektocht, ik vraag mij meer en meer af waar ik lol en voldoening uit haal? In ieder geval (nog) niet uit mijn nieuwe baan. Terwijl juist lol en voldoening overduidelijk belangrijke graadmeters zijn. Zeker op het gebied van fotografie.

Vooralsnog is het enige wat ik er uithaal het besef van een leerproces, van zelfreflectie. In 2018 zelf levert dat nog geen antwoorden of grote inzichten op.